Toen ik op 16 mei aan de oncoloog vroeg de tijd die mij nog
restte zei ze: “We spreken over maanden als u niets doet. Als u wel iets gaat
doen spreken we ook over maanden, maar misschien krijgt u dan wat extra tijd.” Dit
zijn echt de mededelingen waar je op zo’n moment op zit te wachten. Hier kan je
helemaal niets mee. Als snel grapte ik dat het ook een beetje goed nieuws was.
Ik heb zo’n hekel aan kerst, dus dit jaar zou deze aan mij voorbij gaan. Dan
hebben we dat alvast gehad.
Het jaar vorderde gestaag. Plannen bijstellen en ik heb wel
iets gedaan, een stuk of 23 chemo’s achter mijn mik is niet niets. Opeens staan
we ervoor. Kerst voor de deur. We besluiten, zoals we al jaren doen, gewoon op
stedentrip te gaan met het gezin, nu naar Parijs. We plannen gewoon dit jaar
voor de derde keer Parijs. De eerste twee keren in mei en oktober gingen niet
door, dus gaan we het gewoon nog een keer proberen.
Goed gemutst, voorbereidingen getroffen., hulpmiddelen mee,
beetje angstig of ik het wel red, ging het gezin vanmorgen de taxi in op weg
naar station. Een dikke vijf uur later liggen we op bed van de hotel kamer in
Hotel Tiquetonne. De trein is zo gek nog niet. Het voelt bijna als thuiskomen,
we zijn hier vaker geweest. Gare du Nord, metro Ettienne Marcel, Rue
Tiquetonne, sfeer, Afrikaans restaurant op de hoek, kroeg in de straat weer
ontdekt en nu even genieten van de geluiden in het hotel.
Zojuist een rondje gelopen. Les Halles, Notre Dame, Seine.
Wie weet ga ik kerst eindelijk echt leuk vinden. Het begint in ieder geval al
goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten