lichtpunt

Plotseling is alles anders. Wat een rustige ochtend zou worden met hoop op hoop, werd een pijnlijke ervaring. Eerst naar de huisarts voor wat extra hulp. Vervolgens naar huis om dit lichamelijk te verwerken. Dat was niet grappig. Kruipend door het huis om uiteindelijk na twee uur afgevoerd te worden naar de eerste hulp. Daar begon de ellende pas echt goed. “Waar heeft u pijn?” “Overal”, was mijn antwoord, “Maak niet uit wat je doet, schiet me gewoon dood.” Na een uurtje zakt de pijn en kan ik weer denken. “Shit, dat was geen kattenpis.”

Later die middag krijg ik lang beloofde klysma’s. Een verzwaring van die ik dit weekeinde al had mogen uitproberen, met dito meer pijn. Ik heb de heleboel minimaal een uur bij elkaar gekreund. Wat kan een mens diep zinken. Later, als de pijn genormaliseerd is, kan je gelukkig weer wat relativeren. Dit was echt niet grappig. Ik word emotioneel en bedenk dat ik doodgaan toch op een andere manier had voorgesteld. Sterker nog, daar ben ik nog niet aan toe?

Ik begin te beseffen dat ik dinsdag geen try-out kan geven en dat raakt me enorm. Samen met Jip en Fee het podium op, daar had ik naar uitgekeken. En dan…. een lichtpunt.

“U doet morgenavond gewoon die voorstelling. We plannen er alles omheen en dan kunt u van 19.00 tot 22.00 gaan. Daarna zien we wel.” Gelukkig, ze denken mee. Dat geeft een rust en een gelukzalig gevoel.

En nu, dinsdag, 13.00 uur, ben ik opeens thuis. “We hebben er vertrouwen in dat het weer op gang komt”, kreeg ik te horen. Helemaal vertrouwen doe ik het nog niet, maar ik ga er weer voor. Vanavond gewoon een try-out geven. Ik heb er zin in en volgens mij iedereen. Leef het leven!