Iedere woensdagavond kwam oma Schellekens bij mijn ouders in
Ulvenhout. Dit was een vast programma. Pa nam haar om half zes mee uit het
werk, oma kreeg een advocaatje en vervolgens eten wat de pot schaft. Dat zal een
gehaktbal zijn geweest met aardappelen en groente, want woensdag gehaktdag en
er heerste structuur in Huize Schellekens.
Vervolgens werd oma naar de woonkamer gedirigeerd waar
jongste broer Stan en ik ons over haar ontfermden. Meestal speelden we jokeren
en probeerden haar te laten winnen. Ze kon niet tegen haar verlies en dan werd
ze lastig! Om acht uur journaal met koffie, daarna ging ma eindelijk zitten met
de woorden “Hè, wat ongezellig, nu heeft iedereen de koffie al op”, en werd oma door pa naar huis gebracht. Bij
dat laatste gingen we niet al te graag mee. Het was een flink eind schuifelen
met oma aan je arm van auto naar haar kamer in het bejaardenhuis.
Vanaf half november tot begin januari werd het programma
anders. Pa reed dan de lichtjesroute door de stad en wilden wij wel mee.. In
mijn ogen waren alle straten vervuld met feestverlichting en er waren toen bijna
geen voetgangersdomeinen. Dus op de terugweg werd er door de binnenstad van
Breda gereden en vol bewondering naar al dat schoons gekeken. Boschstraat, Catharinestraat,
, Grote Markt, Ginnekenstraat (even naar Tante Jo en Ome Felix zwaaien) en weer
naar huis. Als in december de Sint door Kerst werd vervangen, keken we weer
alsof het weer helemaal nieuw was. We vonden het prachtig!
Nu hangen die lichtjes overal. Zelfs de buitenkant van de flat van het appartement van pa en ma hangt
zo vol met lampjes, dat je er niet omheen kan. Sterker, je durft je er bijna
niet meer te laten zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten