zwart gat

Daar lig ik dan. Midden in de nacht. 04.00 uur. Klaarwakker! Het was een bijzondere dag. Echt een day after. Afgelopen zondag, 15 december gaf ik mijn voorstelling: “Leef het leven, een kankermonoloog.” Drie stuks achter elkaar. Het ging zoals het moest zijn. Er zat rust in. Emotie. Humor. Twee supermuzikanten (Jip en Fee). De hotelboot was vol, overvol. Alle bezoekers leken tevreden, op die drie enkelingen met kinderen na Ach die vertrokken na vijf minuten, want een vertelling is geen theater, hoorde ik later. Het was overigens geen kindertheater. Je kan niet iedereen tevreden houden.

Je leeft hier weken naar toe. Bijna iedere komma is overdacht en het repetitieproces met de dochters was gaaf om mee te maken. Vandaag, maandag, een mooie recensie gelezen en nu het zwarte gat. Dat laatste zal wel meevallen, Het geeft natuurlijk ook weer ruimte in mijn hoofd.
Wel had ik vandaag een dagje rust en bijkomen. Na een ochtendje werken erg gesloopt dus een middagtukkie. Dat werd er één van een uurtje of vijf. Tussendoor wel even wakker, maar al snel weer vertrokken. ‘s Avonds nog wat gehangen en televisie gekeken. En dan toch maar weer pitten. Doodmoe, maar nog steeds voldaan. Tja vanaf een uur of 0.00 klaarwakker. Helaas geen fijne nachtradio, maar ook dat kan de pret niet drukken.

Tja die energieverdeling is af en toe wel moeilijk. Maar ieder moment dat ik even wakker ben van deze dag, loop ik rond met een enorme grijns op mijn gezicht. Van oor tot oor. We hebben het met ons drieën maar mooi gedaan. Stiekem smaakt het wel naar meer. Misschien toch een kleine tournee? Of zit ik toch in een zwart gat? Volgens mij heb ik is dat nog een beetje van de adrenaline.