ziekenhuisbezoek

Tijdens mijn 24 uurs-bezoeken aan het Hilton_Amersfoort verbazen vele bezoekers mij.

Ik krijg meestal minimaal bezoek. Ik spreek vooraf welke twee mensen komen en met hen heb ik een mooi en goed gesprek. Meer heb ik niet nodig. Het zijn meestal gesprekken van anderhalf uur en verder vermaak ik mij wel. Lydia en de kinderen komen ook niet. Hebben ze ook een dagje vrij en je zit elkaar toch maar aan te kijken.

Daar denken mijn medekamergenoten vaak anders over. Hun echtgenoten zitten er alle bezoekuren. Meestal kijken ze naar elkaar. Één echtpaar had het altijd erg gezellig. Het gehele bezoekuur zaten ze te lezen, elkaars hand vast houdend. Meestal had hij koffie en iets lekkers bij zich, af en toe keken ze elkaar hoopvol aan en zeiden ze wat tegen elkaar. Ze probeerden er iets huiselijks van te maken.

Sommige patiënten gaan vlak voor het bezoekuur zielig op bed liggen zodat er goed zielig bijliggen. De eega’s tetteren dan twee uur lang. Om daarna weer opnieuw te beginnen. ’s Middags en ’s avonds begint hetzelfde ritueel.

De (klein)kinderen zijn vaak een probleem, want die blijven uiteraard niet zolang stil. Meestal de moeders beginnen ze dan tot stilte manen, vaak niet op een prettige manier.

Een buurman flikt het iedere keer om vlak voor het bezoekuur de televisie en koptelefoon aan te zetten. Deze gaat uit als vrouwlief vertrekt.

Afgelopen vrijdag, 29 november, zat er een nieuw dieptepunt tegenover mij. Ik was al niet zo in mijn hum, want de operatie was mislukt en ik had een katheter door mijn piemel, niet fijn.
Zij, in bed, kermend van de pijn. Hij gaat vrolijk liedjes zingen met als zwaartepunt de après-ski versie van “Waarheen wijst de weg”. Erger kan niet. Ik heb net niet met mijn schoenen gegooid.   

http://www.youtube.com/watch?v=RQz3A2DMAbw Stef Ekkel - waarheen waarvoor. Even uitzitten, dan heb je ook wat.