metro

De kinderen willen liever een stuk lopen in Parijs. Veel leuker dan de metro. We ritselen een rolstoel en gaan. Dat valt nog niet mee. Een rolstoel in een museum is toch echt wat anders. De stoepen zijn vooral niet rolstoelvriendelijk en rolstoel rijden is ook een kunst. Gelukkig gaat het na een minuut of vijf wat beter en kan ik me er ook beter aan overgeven. Ik heb het gevoel dat we erg langzaam gaan, maar als ik om me heen kijk halen we zeer mensen in. Andere beleving dus. Ik krijg het al snel koud. Jip, mijn rijdster, vooral niet Ze wordt roder zweet zich rot. Ik vrees dat ze morgen spierpijn heeft. We bekijken het pantheon, deze keer ook van binnen, en de buurt erom heen.
We besluiten terug te gaan met de metro. Dat wordt ‘m helemaal. 

Nu moet ik eraan geloven, de metro is zo rolstoelonvriendelijk en ik kan best lopen. Maar hoe sleep je zo’n ding nu door die metropoortjes heen, terwijl het druk is. Ik heb de oplossing. In mijn uiterste kracht geef ik mijn stok aan Jip, til dat ding ingeklapt en al boven mijn hoofd, doe het kaartje in het apparaat en klaar.

Dat had ik gedacht. Tot en met het optillen ging het goed, maar ja het vasthouden hè. Het ding klettert naar beneden, zit meteen klem tussen het poortje, omstanders kijken verbijsterd (wonder van Parijs?) Jip en Fee liggen in een deuk en Ik val op de grond van het lachen. Wat een zeer goede actie.

Uiteindelijk eind goed al goed. Maar één ding weet ik echt zeker. Metro en rolstoel in Parijs: Je moet echt een keuze maken.