viool

Na een jaar algemene muziekles wilde Fee viool gaan spelen. Dat was niet geheel onze keuze. Ik kon haar met zachte dwang richting piano sturen. Dit had een praktische kant. Een piano stond er al en goed viool spelen vind ik mooi. Het oefenen op een viool vind ik tenenkrommend, ook al snap ik dat oefening kunst baart.

Na twee jaar pianoles mocht ze de overstap naar de viool maken, zoals beloofd. Ze beloofde vooral op haar kamer te oefenen. Soms kwamen er mooie klanken uit, meestal ging het door merg en been. De viooldocent was razend enthousiast over haar vorderingen, zelf vond ik dit moeilijk hoorbaar. Ieder jaar werd afgesloten met een uitvoering. Ik zie ons gezin er nog zitten. Alle ouders trots op hun kinderen. Ik ook, met moeite. Ik hoorde een erg enthousiast kind, dat vol vuur de ene na de andere valse noot produceerde. Mijn duim had ik kapot gebeten zodat ik niet de slappe lach kreeg. Ik heb hier nog dagen last van gehad.

Een jaar later was er weer een uitvoering. Deze was nog feestelijker, mede doordat buurjongen Karel ook op vioolles was gegaan. Naast zijn ouders had hij zijn opa’s en oma’s meegenomen . Buurvrouw Mirjam, Jip en ik hebben er voor schandaal gezeten. We hebben elkaar niet aangekeken, alleen naar de grond en naar de enthousiast filmende opa. Tranen met tuiten liepen over onze wangen. Maar lachende geluiden maakte ik niet. Ik had zo hard in mijn hand gebeten dat ik deze een week niet heb kunnen gebruiken. Tevens was ik blij dat ik een lange blouse aan had. Zo was niet zichtbaar dat er in mijn broek een paar druppels zaten.

Ik heb de filmopnames nooit gezien. Fee speelt weer piano en ze zingt. En ik ben beretrots!