poepje 2

Ik ben met Jip, toen drie jaar, in de zee. Heerlijk spelen met je kind. Kind in armbandjes en zwembandje om. Lekker ravotten. Kind weggooien en weer naar je toe laten zwemmen, balletje gooien, dobberen op de golven. Heerlijk! Plots komt hier een einde aan. “Papa, ik moet naar de wc.” klinkt het. Dat is niet echt handig, zo middenin het water. Aan het strand zie ik niet zo snel een strandtent dus al snel zeg ik:” Laat het maar lopen in de zee. Nu mag het.” Voor ik er erg in heb, geeft ze me haar zwembroekje, want anders wordt die vies. Nu ligt ze even stil in het water. Ze maakt er wel een hele show van, denk ik nog, ze zal toch niet… “Daar is ie dan”, zegt ze. Ik zie het nu ook. Een prachtig poepje komt boven drijven. Dat had ik anders bedacht. Wat nu? 

Het is gelukkig niet druk in de zee. We proberen het poepje met golfbewegingen dieper de zee in te sturen. Het lijkt te lukken en is ook weer een nieuw waterspelletje. Als we weer richting strand gaan, lijkt het erop dat het poepje geen afscheid wil nemen, het achtervolgt ons. Hoe lang duurt het voordat zo’n drol is opgelost, bedenk ik. Echt leuk vind ik het niet meer in het water. Gelukkig is het stil in de zee en zien we bijna niemand in het water. We lopen naar de kant en gaan het water uit, het poepje alleen achter latend. Geen echt chique oplossing maar ik kan even niets anders bedenken.

Als ik 5 minuten later terug kom met een schepje, kan ik het poepje niet meer vinden. Probleem opgelost. Als het nu maar geen probleem van een ander is geworden.

poepje 1 http://koenschellekens.blogspot.com/2013/11/poepje.html