Het fietsenrek is half leeg. Als ik de centrale hal van het
stadhuis inloop, is deze verlaten. Ik ben ruim tien minuten te vroeg op mijn
afspraak om mijn paspoort te verlengen. Dit is de derde poging deze week. De
vorige twee gingen verloren door mindere omstandigheden. Het is fijn dat je
voor dit soort zaken een afspraak kan maken, er is geen wacht rij.
Twee loketmedewerkers zitten te wachten achter hun loket. Ik
meld me aan bij de receptie. De receptioniste kan mijn naam niet vinden. “Had u
eergisteren ook een afspraak?”,vraagt ze? Ik leg uit dat dit het geval is, maar
dat ik er nu ook ééntje heb. Enkele minuten volgen. Ik heb de tijd en neem er
gelukkig maar de tijd voor. “Kunt u het niet vinden?”, vraag ik vriendelijk. “Ik
denk dat het ook zonder afspraak kan gaan, lijkt u niet?” Dat is niet de
bedoeling. Na een kleine vijf minuten zegt ze:”Weet u wat? Ik maak gewoon een
nieuwe afspraak voor u. Wanneer kunt u?” Verbijsterd kijk ik haar aan. “Wat
dacht u van ehhhh….. nu?” Ze kijkt in de agenda. Ze klinkt bevestigend. Het
schijnt te gaan lukken. Tergend langzaam voert ze mijn naam in na een “Kunt u
even spellen?” en vijf minuten later krijg ik een briefje met afspraak en
nummertje voor de wacht rij. Wacht rij? Niemand te zien.
Precies op de vanmorgen afgesproken tijd gaat er een belletje,
ik ben aan de beurt, 10 minuten later en 50 euro lichter in mijn nieuwe
legitimatie besteld. Ik ben vriendelijk en rustig gebleven.
Het kan ook komen doordat ik vanmiddag voor het eerst tegen de pijn een liep
klein stukje hasjcake heb gegeten. Zou ik de wereld daardoor een ietsje pietsje
anders hebben ervaren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten