Pa had een heerlijke fles wijn ontdekt in Italië. Een rode
wijn in een bijzondere fles. Er zat een soort deuk in de fles. Hij was er erg
gecharmeerd van. Wij ook. Behalve dat de wijn lekker was, zag het er ook nog
leuk uit. De verhouding kwaliteit prijs was goed, hij had wat financiële
middelen over, dus er werd een plannetje gesmeed. Ik heb geen idee hoeveel flessen
hij destijds heeft besteld, maar in mijn herinnering waren het er vijfhonderd.
Zo konden we maanden/ jaren voort. De wijn werd achter “het voorraadgordijn”
gestapeld op de zolder achter een logeerbed. Enigszins uit het zicht, maar toch
gemakkelijk pakbaar. Je moet het jezelf niet al te moeilijk maken. De wijn werd
niet door iedereen met goedkeuring goedgekeurd. De echte wijnliefhebber vond
het slechts een slobberwijn, dus regelmatig werd er nog “echte” wijn gekocht.
Pa dacht hierdoor dat zijn voorraad onuitputtelijk was. Regelmatig vroeg hij
aan ons: “Wie wil er een fles wijn boven pakken.”zodat deze hardwerkende man
niet naar de zolder hoefde te lopen. Niemand vond dit erg om te doen, het was
voor het goede doel.
Dit ging tamelijk lang goed. Echter. Al die vele pubers en studenten in huis hadden natuurlijk vele feestjes. Nu was bij ons thuis de regel dat je voor feestjes je eigen cadeautjes regelde. Naarmate de winter vorderde werd de wijnvoorraad steeds kleiner. Tijdens de eindexamenperiode (en de dito feesten) was er bijna geen wijn meer te vinden. Deze heeft niemand durven meenemen. Ik heb geen idee wie hem het slechte nieuws heeft mogen brengen. Ik in ieder gaval niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten