“Daar is t dan, de dag die je wist dat zou komen is
eindelijk hier. Ben je er klaar voor? Kun je dat ooit echt zijn?” Drie zinnen
uit het omstreden koningslied. Nooit bedacht dat deze zo toepasselijk zouden worden
op mijn eigen situatie.
Vandaag de laatste uitslagen gekregen bij het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. Wat ik vreesde is gebeurd. Het werd mijn eindgesprek en ik ben uitbehandeld. Het werd zwaar aangezet, al was het voor Lydia en ik geen verrassing. We hadden dit verwacht. Nu echt alle hoop is verdwenen, moerten we verder.
Na ons korte gesprek stappen we lopen we rustig richting auto. Eerst worden we wat lacherig, vervolgens verdrietig, maar goed te beschrijven wat dit met je doet is en blijft moeilijk. Als het nieuws is wat je al dacht te weten is er geen nieuws. We hadden ons beter voorbereid dan we gedacht hadden.
Wat rest zijn de chemo behandelingen in Amersfoort zolang mijn lichaam deze verdraagt en deze helpen. (dat hoop ik over een week of 3 te horen)
Eenmaal thuis gekomen trekken we rose champagne open en gaan heerlijk lunchen. We zitten elkaar aan te kijken en komen wat tot elkaar. Het blijft bizar als het oordeel zonder toekomst bevestigd wordt. Maar is er echt geen toekomst? Iedere mooie dag is er één. Er gaan er nog veel volgen. Ik zal de agenda wat strakker beheren (niet te veel met iedereen afspreken) de kinderen nog centraler proberen te stellen (als ze dat toelaten) en vooral de komende 10 dagen een super vakantie hebben aan de Zeeuwse stranden met mijn lief.
Ik zal berusten in mijn lot, maar niet zonder slag of stoot. Ik heb nog wat snode plannen. Die moeten eerst.
Vandaag de laatste uitslagen gekregen bij het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. Wat ik vreesde is gebeurd. Het werd mijn eindgesprek en ik ben uitbehandeld. Het werd zwaar aangezet, al was het voor Lydia en ik geen verrassing. We hadden dit verwacht. Nu echt alle hoop is verdwenen, moerten we verder.
Na ons korte gesprek stappen we lopen we rustig richting auto. Eerst worden we wat lacherig, vervolgens verdrietig, maar goed te beschrijven wat dit met je doet is en blijft moeilijk. Als het nieuws is wat je al dacht te weten is er geen nieuws. We hadden ons beter voorbereid dan we gedacht hadden.
Wat rest zijn de chemo behandelingen in Amersfoort zolang mijn lichaam deze verdraagt en deze helpen. (dat hoop ik over een week of 3 te horen)
Eenmaal thuis gekomen trekken we rose champagne open en gaan heerlijk lunchen. We zitten elkaar aan te kijken en komen wat tot elkaar. Het blijft bizar als het oordeel zonder toekomst bevestigd wordt. Maar is er echt geen toekomst? Iedere mooie dag is er één. Er gaan er nog veel volgen. Ik zal de agenda wat strakker beheren (niet te veel met iedereen afspreken) de kinderen nog centraler proberen te stellen (als ze dat toelaten) en vooral de komende 10 dagen een super vakantie hebben aan de Zeeuwse stranden met mijn lief.
Ik zal berusten in mijn lot, maar niet zonder slag of stoot. Ik heb nog wat snode plannen. Die moeten eerst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten