zweet

Een etmaal kuuroord Amersfoort is geen straf. Het ligt er aan hoe je erin staat. Je krijgt op tijd je natje en je droogje, iedereen is vriendelijk en je kan leuk gezelschap uitnodigen. Ik krijg een infuus en er wordt in 24 uur 5 liter chemo en spoelspul en dergelijke toegediend. Ik mag slechts 2 kilo aankomen, anders moet ik langer blijven. Halverwege wordt gekeken of ik op koers lig.

Het gezelschap op je kamer bepaal je niet. Mijn buurman was deze keer een oudere man, met wie ik moeilijk contact kreeg. Hij was erg zwaar, zat grotendeels aan tafel in te groot T shirt en dito onderbroek. Hij beantwoordt mijn vragen. Punt. Alleen vermaak ik me ook, met mijn pc, i-phone en koptelefoon. Vlak voor het bezoekuur gaat hij op bed liggen, zet de tour de France aan en zijn koptelefoon. Dit is niet meer uitgeweest, ook niet toen vrouw, kinderen en kleinkinderen er waren!
Met mijn zus ben ik naar een hoekje van een balkon gevlucht en daar hadden we een mooi gesprek. Later komt een vriendin langs, ook nu verlaat ik mijn kamer. Hier krijg ik een domper. Ik ben te zwaar, extra plasmateriaal wordt toegediend.
Bezoek gaat weg, ik kijk wat televisie, wens mijn buurman welterusten en ga slapen. Het was een prima ziekenhuisdag.

Een uur of twee later word ik badend in het zweet wakker. Shit, geen zweet. Het is urine. Ik lig in mijn eigen pis. Met een klotegevoel ga ik beschaamd naar de nachtverpleegkundige en denk bij mezelf: “Ik kan er uitzien om door een ringetje te halen, dat geeft mij niet het recht me beter te voelen dan de buurman. Uiteindelijk zitten we allemaal in onze eigen ellende.”
Gelukkig val ik later in slaap en blijf droog. 'tWas een ongelukje, maar groot genoeg. Ik mag 's ochtends naar huis.