pest

Vandaag opgestaan met de pest in mijn lijf. Dat heb ik niet vaak. Slecht geslapen en jezelf de vragen stellen die je niet mag stellen: “Waarom nou ik?”en “Wat heeft het voor zin?” Sacherijnig blijf ik in bed liggen. “Ik doe het vandaag niet, ik kom er niet uit.”, besluit ik.  Na een half uur draaien ga ik toch maar uit bed.  Alles doet zeer en de kleine klachten voelen opeens als grote klachten. “Mijn God, wat ben ik zielig.” Uiteindelijk kleed ik mezelf aan. Ontbijt met tegenzin, sleep me naar de fiets en besluit boodschappen op de markt te gaan doen. Een mens moet iets.

Eenmaal op de fiets begin ik me iets beter te voelen. Wat zie ik daar? Een buurvrouw komt voorbijfietsen met de grote papiercontainer achter zich aan. Echt handig gaat het niet, maar ze redt zich. Het ziet er zeer raar uit.
Ik krijg een beeld binnen. “Zou ze de jongens op een andere manier naar school brengen?”, bedenk ik en ik word bij het idee erg vrolijk. Ik zie het al voor me, de jongens staan tegen hun moeder te drammen: “ik wil ook eens in die container zitten.” Ik zie de buurvrouw al zuchtend overstag gaan. Ze stopt de jongens in de container en gaat.

Het plaatje blijkt niet waar te zijn, maar mijn dag kan niet meer stuk. Ik ga vrolijk boodschappen doen, koop nog wat bloemen op de markt, fiets naar het ziekenhuis voor een shot chemo en ga er vervolgens weer een leuke dag van maken. Ja, het heeft zin om op te staan en ja, het is nog steeds de moeite waard.