Een normaal leven, wat lijkt me dat prettig. Een leven
waarin gewoon zijn de norm is en waarin je je mag verbazen om de dingen die je
wel of niet doet. Gangbaar, ongecompliceerd, geen gedoe en het leven draait
niet om ziek zijn. Geen vraag meer “Hoe voel je je?” of “Kan ik iets voor je
betekenen?” maar gewoon, normaal. Het
lijkt zo lang geleden dat het leven normaal was. Dat ik op Lydia en de kinderen
kon mopperen omdat er zaken gebeurden die ik niet wilde of niet in de hand had.
Dat ik me kon ergeren aan buren en me kon ergeren aan het ergeren. Dat ik geen
zin had om naar mijn werk te gaan. Dat ik normaal naar het toilet kon gaan
zonder pijn en dat ik niet op moest letten of ik rare dingen voelde. Dat ik
gewoon het leven leefde zonder door te hebben dat ik het leven leefde.
Zou ik het eigenlijk nog wel kunnen, normaal leven? Er is de
afgelopen elf weken zoveel gebeurd dat ik niet eens meer weet wat normaal is. Wat
houdt het eigenlijk in, een normaal leven? Ik zal me hier niet mee bezig moeten
houden. Leven is voor iedereen normaal en een normaal leven bestaat niet. We
willen uiteindelijk allemaal een beetje bijzonder en anders zijn. Als we
allemaal hetzelfde doen, wordt het wel erg saai.
Leven, het is vooral een kwestie van blijven
ademen. Laat ik dat nog maar een poosje blijven doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten