potje

Het zindelijk krijgen van mijn oudste dochter kan ik nog zo voor de geest halen. Ze vond het namelijk reuze interessant om op de pot te zitten. We hadden een grote berenpot, een echte troon. Ze zat er te pas en te onpas op, op de pot zitten was een feest. De zindelijkheidstraining ging dan ook erg snel en voor we het zelf door hadden plaste het kind altijd op de pot.

Er zat een addertje onder het gras. Ze plaste inderdaad altijd op de pot. Alleen die ene pot. Anders niet. Ze kon haar plas best goed ophouden, dus plaste ze heel lang niet, totdat ze niet meer kon en het liet lopen. Wat we ook probeerden, mevrouw plaste of in de berenpot of uiteindelijk in haar broek. Aangezien we toch blij waren met de vorderingen probeerden we er alles aan doen om het kind op de pot te laten plassen. We namen vervolgens gewoon de berenpot overal mee naar toe. Dus als we in de auto zaten en mevrouw moest plassen, werd er op de rem getrapt, auto geparkeerd, pot buiten gezet en kind erop. Als we een grote tas op de fiets bij ons hadden, was dat gewoon de berenpot en ook hier gebeurde hetzelfde.

Er was nog wel een ander probleempje. Waar laat je het plasje langs de kant van de weg? Mevrouw had in het begin niet door dat de plas gewoon werd weggegooid. Toen ze daarachter kwam was ze geschokt. Waarom moet je je plas bewaren in het potje om het vervolgens weer weg te gooien? Na weken met de pot leuren, was dit het einde van de plastraining. Ze plaste vervolgens gewoon weer in de broek.