wereldberoemd

 Met Pinksteren ging met mijn bandje naar Cadzand-Bad. We stonden op Camping Welgelegen en maakten in ieder geval één keer muziek. We speelden carnavalsmuziek en een beetje jazz oude stijl. Ik speelde saxofoon. We speelden de sterren van de hemel, tenminste, dat denk ik. Ik heb echt geen idee, maar ik herinner me een publiek dat uitzinnig was. Er werd met de pet rondgegaan en daar zat meer dan tweehonderd gulden in. Voor een bandje met 10 jonge pubers was dat een vermogen. We mochten niet stoppen.

Toen ik een jaar later als vijftienjarige met drie mede muziekvrienden terug in Cadzand kwam voor twee weken vakantie was er tot onze verbazing geen plaats op deze familiecamping. Later bleek dat de campingeigenaar niet aanwezig was toen wij arriveerden. Het beleid geen jeugd alleen werd door de medewerkers goed uitgevoerd. Niet getreurd, wij naar een andere camping. Maar toen we op een avond toch een biertje gingen halen op deze camping waren de rapen gaar. We werden, ruim een jaar na dato, herkend door menig campinggast en of we onze instrumenten bij ons hadden. Nee? Dat werd geregeld. Er werd door ene Piet op en neer naar Breda gereden, Trompet, trombone, saxofoon en trom opgehaald en die avond stonden wij met ons vieren te spelen. Dit herhaalden we die vakantie nog 3 keer. Voor ons noodzakelijk, want het geld ging snel op. En iedere keer was de kantine stampvol, net zoals de pet waarmee geld werd opgehaald.

Als ik er nu over nadenk lijkt het erg onwerkelijk. Misschien moet ik erbij zeggen dat het over de jaren zeventig gaat, dus vakantie zonder douche, toilet, tv en telefoon in de caravan. Toen was vakantie nog echt weg van huis.