verrassing

Na zes en halve week wandelen komen we 10 jaar geleden op 10 juli aan in San Marcos. De camino naar Santiago de Compostella is bijna ten einde, over 8 kilometer zijn we er. Het is warm, de herberg waar we  wilden overnachten was gesloten en we zijn het spuugzat. Gewoon opeens. Geen zin meer. We hebben pas 14 kilometer gelopen en daar deden we 6,5 uur over. Weer pauze houden. En nog een keer.  Als tijdens een wandeltocht iets tegen zit, zit alles tegen. We hadden bedacht deze dag slechts 10 kilometer te lopen zodat we morgen fris en fruitig in Santiago aankomen. We lopen langs een lange muur waarachter bomen staan. Ook daar zijn we vervelend van. Achter de muur is schaduw en wij lopen in de felle zon. Net op het dieptepunt van ons humeur gaan we een bocht om en zien we een entree van een camping. Lydia is er meteen klaar mee. Ze loopt de camping op, want “we hebben die tent niet voor niets meegesleept” en ik verzet geen stap meer”. Natuurlijk is er plaats voor onze kleine tent. Binnen een kwartier hebben we een plek, liggen de kinderen in het zwembad en zitten wij aan de rosé. In één klap is het camino gevoel weg maar zelfs dat vinden we niet jammer. We hebben bijna ons doel (750 km) gehaald en lopen morgen verder. We zijn blij dat er zomaar om een hoek deze verrassing lag.

In de avond kletsen we met Nel en Sjef, ook zij doen de camino. Hij lopend en zij iedere dag zoekend met de camper naar een plaats om hem op te pikken en te overnachten. Wij luisteren en kijken verbaasd maar zeggen niets. Ieder zijn camino, ieder zijn weg.