In Hilversum woonden we in een kleine arbeiderswoning. Een
rijtje van vijf. Van de buren moesten we het niet hebben, in de overige 4
huizen woonden vrijgezelle dames van zestig jaar en ouder. We hadden bedacht
dat de kinderen naar de montessorischool zouden gaan, niet ver van ons huis. We
hadden niet bedacht dat deze school ook een buurtfunctie had voor de villa
kakelbontwijk, waar de school stond.
Jip kwam als meisje van een jaar of vijf in diverse grote huizen terecht als ze
ging spelen, maar kinderen zien dat vanuit een ander perspectief. Ik hoor haar
nog zeggen tegen een vriendinnetje: “Leuk dat jullie een zwembad hebben, maar
wij hebben een vijver met vogeltjes.” (Zou ze nu echt dat waterbakje voor de
vogeltjes bedoelen? Iets anders met water kan ik me echt niet bedenken in de
tuin.)
Een andere keer ging Jip spelen. Ze werd rond een uur of
vijf volgens afspraak opgehaald door Lydia. “En? Was het leuk?”, vroeg Lydia
als Jip in beeld is. Het antwoord was volmondig “ja.” Ze vertelde dat ze had
gezwommen en in de sauna was geweest. Lydia voelde zich een beetje schuldig. “Hoe
doen die mensen dat om zoiets met hun kinderen in twee uur te organiseren. Waar
halen ze de tijd vandaan?” Toen viel haar oog op een vaste trap die naar een
soort kelder onder het huis leidde en komt de vrouw des huizes aanlopen. “Ze
zaten opeens al in het zwembad”, hoorde ze deze verontschuldigend zeggen “Ik
hoopte maar dat Jip een zwemdiploma had.” Lydia voelde zich meteen niet meer
schuldig. “Zo doe je dat dus.”, bedacht ze, en tevreden fietsten ze naar huis.
Jip zei thuisgekomen: “Pap, in hun hal past ons hele huis.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten