genezen

Als lange-afstandwandelaar word je regelmatig voor gek versleten. Naar Santiago wandelen? Die is gek. Een zomervakantie met rugzak met tent op en 400 kilometer wandelen? Gestoord. “Dan loop je zeker ook mee met de Nijmeegse vierdaagse”, is een opmerking die ik vaak gehoord heb. Dat vind ik nou bizar. Met veertigduizend mensen in colonne achter elkaar aan lopen, altijd mensen voor en achter je, niets voor mij.

Afgelopen zondag heb ik als Belle en Blaas diverse wandelaars binnengehaald in Nijmegen. Zij kwamen aan in de stad en gingen richting vierdaagse camping. Mooie, enthousiaste mensen die zin hebben in een week wandelen. De stemming is opgelaten en vrolijk. Hier hebben zij maanden naar toe geleefd.

Gisteren, dinsdag, mocht ik wederom als Belle en Blaas, weer vele mensen verwelkomen in Nijmegen. Mensen die afkwamen op de vierdaagse feesten en ook wandelaars die de eerste etappe hebben gelopen en onderweg naar het station zijn. Bij iedereen is de stemming weer opgelaten en vrolijk. Een enkeling loopt niet zo best, maar de meesten hebben de eerste etappe met vlag en wimpel gehaald. Ik begin het te begrijpen. Ik krijg er veel respect voor, had mee willen lopen en ik ben om: “Volgend jaar loop ik ook mee.” Het lijkt me prachtig en gezellig met al die mensen. Ik probeer mijn wederhelft te overtuigen, die mij wijselijk laat kletsen en ik zie haar denken: ”Dat zullen we nog wel eens zien.”

 Eenmaal thuis kijk ik, bevangen door de vierdaagsekoorts, naar TV Gelderland en zie ik die duizenden wandelaars achter elkaar aan lopen, in colonne. Ik ben meteen genezen. Ook al begin ik het gevoel enigszins te begrijpen, de vierdaagsefeesten is iets voor Belle en Blaas, maar niets voor mij als wandelaar.