dagdroom

Gisteren had ik een dagje Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis (AvL). Men heeft bedacht wat cellen weg te halen (biopt) uit een klein gezwel boven het middenrif. Dit om te checken of dit dingetje inderdaad kanker is. Ik heb besloten dat ik hieraan mee doe, tegen beter weten in.  Ik onderga de  behandeling als een goed patiënt. Uiteraard bedenk ik: "Waarom laat ik dit gebeuren?” Maar ook denk ik: “Zolang men aan mijn lichaam wilt sleutelen is er een beetje hoop.” Bovendien kost het me niet veel energie, dus ik heb niets te verliezen. Mijn wederhelft is het hiermee eens: “Als het geen energie, kost is er alleen maar winst te behalen.”

Het AvL is een prettig ziekenhuis. Men is vriendelijk, en spreekt duidelijke taal. Over slecht nieuws worden geen doekjes gewonden. Op de een of andere manier lijkt het gesmeerd te lopen en is wachten een uitzondering. Het gebeurt regelmatig, dat als ik te vroeg ben, ik ook eerder aan de beurt ben. Zo ook gisteren. Alles loopt gesmeerd en op het tijdstip dat ik me hoor te melden, is mijn biopt al klaar en moet ik een uur wachten alvorens de longfoto gemaakt mag worden. Ik kijk wat voor me uit en dagdroom van een goede afloop. “Het zal toch niet dat….” “Helder blijven, Koen. Niet te veel dromen”, spreek ik mezelf toe. Een uur gaat zo snel voorbij.

Mijn vaste contactpersoon komt erbij zitten. “Meneer Schellekens”, zegt hij, “Volgende week woensdag is de uitslag. U weet dat u niets mag hopen?” Op zoveel openheid zat ik niet te wachten. Dag droom. Snel een longfoto laten maken en gauw naar huis, verstrooiing zoeken in de Tour de France. “Hup Bauke”, denk ik tegen beter weten in. Bauke is geen tijdrijder.